Genieten van het najaarszonnetje

Vandaag scheen de zon heerlijk op het balkon. En wat is er dan leuker dan gebroederlijk op de zitzak liggen tutten en te genieten van het zonnetje? 

En dit was de mooiste foto van vandaag...

Verhaal #2: Karel, dé nieuwste oplossing tegen irritante pubers

Ik zit op de bank een beetje TV te kijken. Pepijn vindt dat maar onzin... zoveel aandacht voor zo'n lichtbak waar geluid uit komt. Dus meneer begint lekker te irriteren. 

Hij komt naast me zitten en probeert me indringend aan te kijken. Lukt niet. Dus komt hij voor me zitten, tussen mij en de TV in, en probeert me weer indringend aan te kijken. Lukt weet niet. Dat is balen. Dus meneer begint zachtjes uitdagend te "grommen" (bij gebrek aan een beter woord) en zachtjes te blaffen. Ik verzoek hem vriendelijk zijn bakkes dicht te houden. "Jaaaa daaaaaag", denkt Pepijn. Hij blaft een keer hard in mijn oor. Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan en hij laat zich plat op de bank vallen: "nou zeg, mag ook helemaal níks hier."

Ik hoor hem langzaam weer "opladen": hij begint wat te kreunen, weer zachtjes te "grommen" en ineens voel ik een paar tandjes in mijn hand. Niet hard, echt nét zo dat je het niet bijten kan noemen, want meneer weet dóndersgoed dat dat niet mag. Ik kijk hem weer aan met opgetrokken wenkbrauwen. Pepijn laat zich weer plat op de bank vallen: "Saaie trut" zie ik hem denken.

Het lijkt alsof Pepijn zich heeft overgegeven aan mijn saaiheid, maar ik weet dat hij zich enorm ligt in te houden. En jawel, na een paar minuten hoor ik het gegrommel weer opborrelen. Hij begint ook wat te stuiptrekken. Meneer ligt zich op te naaien.

Na een paar minuten houdt hij het niet meer en gaat hij weer rechtop zitten. Hij zet een gejank en geblaf in alsof hij dagelijks stelselmatig mishandeld/verwaarloosd wordt. Ik trek mijn wenkbrauwen nogmaals omhoog en zeg: "Pepijn..." Hij houdt op met janken maar zijn kin houdt hij nog steeds strijdlustig in de lucht. Gaat nooit lang duren dus. 

Ineens hoor ik aan de andere kant van de bank een hoop gemopper en gekreun. Karel is wakker. Met een slepende, slaperige tred en een kop op standje onweer komt hij over de bank onze kant op lopen. Het haar aan de ene kant van zijn kop is helemaal platgedrukt, de andere kant van zijn kop ziet er uit als de hondse versie van Catweazle. Kortom: hij ziet er niet uit. 

Ik wil Karel net vrolijk bij me roepen als Pepijn besloten heeft dat Karel hem vast en zeker komt helpen. Hij zet zijn sirene dus weer aan. Karel werpt me een giftige blik toe alsof hij wil zeggen: "Zal ík het dan maar weer oplossen?!" Hij loopt naar Pepijn, blaft een korte "WRAF!" naar mij en gaat zo met zijn dikke reet op de kop van Pepijn zitten. "Zo!" Die is stil...

Nieuw speelgoed!

Een paar dagen geleden heb ik me uitgeleefd op Zooplus.nl met een waardebon die ik via Groupon heb gekocht. Het speelgoed lag hier allemaal aan gort dus ik heb wat leuk nieuw speelgoed en kluiven voor ze besteld. Gisteren kwam het pakketje aan en ik heb ze, nadat ik de kaartjes eraf had gehaald en de kluiven er uit gehaald had, zelf de doos uit laten pakken. Nou, dat was één groot feest!

Speciaal voor Pepijn had ik een nieuw "balletje aan een touwtje" besteld. Zijn oude was kapot. Hij rende daar minstens één keer per dag heel woest mee door de kamer terwijl hij zichzelf met dat balletje voor zijn smoel sloeg. Nu mag hij zich met deze nieuwe fijn dagelijks voor zijn eigen bakkes slaan.  O-)

Karel ging meteen los op een olifantje van touw:

Waag het niet om hem af te pakken, broer!

Het Kong Konijn wordt vermoord door Pepijn

Een bank vol met speelgoed: een waar teckelparadijs

Ik wil óók met dat olifantje...

Was dat álles?

Toch wel vermoeiend... dat spelen...

Chillen met die billen!

Ik zat achter de computer een beetje doelloos te surfen. De honden lagen beide lekker te slapen. Althans, dat dacht ik. Toen ik omkeek zag ik Pepijn zo op de bank liggen. Keihard chillend, maar klaarwakker tegen een kussen en lekker onder een dekentje. Goed bezig, vent. <3

Verhaal #1: Zomaar een regenachtige dag met twee teckels

Buiten regent het dat het giet. Karel en Pepijn zijn zich daar zeer van bewust want de regen beukt tegen de ramen aan. Karel doet al een uur lang alsof hij slaapt, maar ik zie af en toe een oog open gaan en richting raam kijken en zie hem dan gewoon denken: "pleuresregen". Pepijn is al een kwartiertje aan het jengelen en ik weet dat ik ze zo toch echt mee naar buiten moet gaan nemen, want als ik dat niet doe voelen ze zich allebei ook niet te beroerd om hun plasje en poepje dan maar op mijn mooie witte kleed te deponeren.

Ik loop naar de gang en begin mijn regenlaarzen en jas aan te trekken. Pepijn is door het dolle heen, hem kan die regen niets boeien, en probeert zichzelf op te hangen aan zijn eigen tuig die aan de kapstok hangt. Wat dat betreft is dat kereltje het tegenovergestelde van zijn broer die nog steeds met dichte ogen, maar af en toe toch stiekem op een klein spleetje geopend, op de bank ligt weggekropen onder een wollen plaid. Eenmaal helemaal aangekleed zie ik dat Pepijn een nieuw soort wurgknoop heeft uitgevonden. Met een zielig en verward klinkend "hauwauwauw?" vraagt hij mij om hem uit zijn benarde positie in zijn eigen tuig te bevrijden.

Nadat ik Pepijn op een minder dodelijke manier in zijn tuig heb gehesen, ga ik op zoek naar Karel. Waar is die nu weer? Shit, die heeft zichzelf natuurlijk weer verstopt. Ah daar, helemaal in het achterste hoekje van bench. Ik roep hem met mijn allerliefste stemmetje: "Kaaaarel! Kom eens kijijijijken! Lekker wandelen!" Stom, had dat niet moeten zeggen. Nu kruipt hij nog verder naar achter en laat een soort "urgh" horen. Ik laat me dus maar op mijn knieën zakken en kruip zelf ook de bench in. Karel zit inmiddels met zijn reet naar me toe en verzet zich met alle macht. Stukje bij beetje en onder begeleiding van een hoop ge-"hmpf" en ander geprotesteer van Karel krijg ik hem dan toch de bench uit. Ik doe hem snel zijn tuig om en loop met hem de gang op waar Pepijn zoet zit te spelen met de batterijen die uit zijn net kapot gebeten veiligheidslampje zijn gevallen. Ik pak de batterijen af, bedenk me nog even dat ik ergens een nieuw pakje met lampjes heb liggen, maar meteen schieten ook alle andere vormen van ongein door mijn hoofd die ze nog kunnen uithalen terwijl ik die lampjes ga pakken dus ik laat het maar even zo.

Op weg naar beneden zijn ze zowaar braaf. Zelfs Karel loopt gewoon mee. Tot we bij het kleine trapje zijn dat we op moeten naar de deur. Pepijn draag ik altijd, want hij is bang voor trappen. Van die zogenaamd niet levende dingen zijn natuurlijk ook niet te vertrouwen. Karel loopt altijd zelf het trapje van een paar treden op. Maar nu niet. "Ieieieieieieieieieieuw! Ieieieieieieieieieieieieieuw!" Hij laat zich op de grond vallen alsof ik hem net helemaal lam heb geschopt. Ik loop dus maar naar beneden en pak hem op. Op hetzelfde moment gaat Pepijn compleet over de zeik, want er vliegt een plastic zak langs aan de andere kant van de deur. Al mijn buren weten ook weer dat we gaan wandelen. Fijn.

Buiten is Pepijn even vrolijk als altijd. Mensen moeten zelfs lachen om die blije gup aan dat lijntje terwijl de regen met pijpenstelen naar beneden komt. Karel loopt in elkaar gedoken en zachtjes jankend achter me aan. Hij is er volgens mij echt heilig van overtuigd dat teckeltjes van suiker gemaakt zijn. We lopen een rondje langs wat veldjes en Pepijn gebruikt die veldjes ook daadwerkelijk waar ze voor bedoeld zijn. Karel weigert om ook maar één poezelig voetje op het gras te zetten.

Ik kom bij een splitsing. Als ik naar links ga, gaan we naar huis. Als ik naar rechts ga, komen we langs nog een paar veldjes. Karel heeft nog steeds niets gedaan en dus besluit ik, ondank dat ik doorweekt ben, naar rechts te gaan. Althans, dat probeer ik. Het lijkt ineens of er aan één lijntje een betonblok van een paar honder kilo bevestigd zit. Ik kijk naar het einde van het lijntje: Karel. Karel staat met alle vier zijn poten wijd, zich schrap gezet tegen de stoeptegels en werpt me de meest giftige blik toe die ik ooit gezien heb. Tegelijkertijd produceert hij een soort oergeluid die het midden houdt tussen het gekrijs van een aangereden kat en het gebrul van een woest wild dier. De boodschap is duidelijk: Karel wilt niet naar rechts. Toch jammer, Pepijn en ik namelijk wel.

Ik til Karel op en zet hem op het rechterpad. Geen gezeik, gewoon lopen: HUP! Karel kijkt me aan alsof hij me op wilt vreten, maar bedenkt zich dan waarschijnlijk dat dat dan ook voorlopig zijn laatste maal zou zijn, want er is niemand anders die hem te eten geeft dan ik. Hij loopt in ieder geval weer mee.

Als we bij het laatste veldje op onze route zijn heeft Karel nog steeds niets gedaan, zelfs geen plas. Hij weet dondersgoed wat ik van hem wil, want hij kijkt me constant aan om te kijken wat voor effect het op mij heeft dat hij dat niet doet. Ik zeg: "toe maar, Kareltje" en Karel antwoordt met: "Ieieieieieieieieuw!" en een zwaar benauwde blik. Of ik wel zie hoe nat dat gras is. Ja, Karel, dat zie ik. Ik ga er dus maar zelf op staan. Pepijn volgt vrolijk en kijkt met zijn kenmerkende lijpe, blije blik naar me omhoog: "wa gaan we doen, vrouw? iets leuks, vrouw? Aaaah toe zeg nou, wa gaan we doen wa gaan we doen wa gaan we doeoeoeoeoen???" Karel blijft stug op de stoep staan. Blik op onweer en ineens lijkt hij de oplossing gevonden te hebben. Hij draait zich om en pist zo tegen de band een geparkeerde auto aan. Met een triomfantelijke blik kwispelt hij eens naar me en ik besef dat ik het vandaag niet ga winnen van hem. Even bedenk ik me nog dat hij dan wel geplast heeft, maar ik nog geen drol gezien heb. Nou ja, dat kan. Hij poept hoogstens 2 keer per dag.

Ik neem de heren mee naar huis en als ik ze eenmaal heb ontdaan van hun tuigjes en mijn eigen regenspullen heb weggehangen, ga ik nog even iets lekker voor ze pakken uit het berghok. Ik loop de kamer in en roep de meneertjes: "Kaaaarel! Peeeeeepijn! Kom eens kijken!" Mijn blije gup Pepijn komt meteen om de bank heen stuiven en staat als een dolle om me heen te springen. Maar waar is Karel? Ik loop om de bank heen en daar zit hij... een grote drol te draaien op mijn mooie witte vloerkleed. Teckels eigenwijs? Hoe kóm je er bij...

Even de heren voorstellen...

Deze knappe man hoort te luisteren naar de naam Karel al lijkt "koekje" vaak beter te werken. In december wordt hij alweer 3 jaar. Hij is verschríkkelijk lief en knuffelig, maar zéér standvastig. Als deze heer geen zin meer heeft om te lopen dan laat hij zich gerust midden op straat op zijn rug vallen en mag je het uitzoeken van hem. Een heerlijke hond met Karakter dus.

Dit menneke is Pepijn. Pepijn is momenteel druk bezig met volwassen worden. Het ene moment doet hij heel hard zijn best en luistert hij voorbeeldig, het volgende moment duik ik de gangkast in om een rol behang en plaksel op te vissen. Pepijn heeft energie voor tien en doet alles vól overgave. Van het wegjagen van "enge" dingen (zoals de trap) tot het laten merken hoe lief hij je vindt. Kletsen kan deze lawaaipapegaai ook als de beste. Hij brengt heel wat leven in de brouwerij voor mij en zijn maatje Karel.